Plans.

Get a diploma
Work abroad
Fight for equality
Be an animal rights activist
Put up an animal adoption shelter
Own a patisserie
Buy lots of shoes
Have a home library
Meet a lot of people
Fall in love
Watch the sunrise from a mountain top
And see it set over the sea
Travel the world
Play tag with children
Have children of my own
Help my family
Read a thousand books
Dye my hair the color of crazy
Take a picture of the Eiffel Tower
 Die in my sleep peacefully.

Nung isang linggo, dumaan sa Pilipinas yung pinakamalakas daw na bagyo sa buong mundo. yung hangin na dala nya, katumbas ng tatlong beses na lakas ng buhawi. Kaya hindi nakapagtataka na halos mabura sa mapa yung mga tinamaang lugar sa Visayas.

Meron daw dun, isang kapilya na nanatiling nakatayo. Hindi naapektuhan, ganun siguro. Pero nabasa ko kailan lang na yung mga tao raw sa kapilya na to, tinanggihan na papasukin man lang yung mga survivors dun na hindi miyembro ng relihiyon nila.

Kung totoo man yung nabasa ko na yun, ang unang pumapasok sa isip ko na sabihin sa kanila? Nakakahiya po kayo. Sinasabi nila na intindihin daw sila. Ginawa daw nila yun bilang respeto sa Dyos at sa relihiyon na rin nila. Hindi naman po a binabastos ko yung relihiyon ninyo, pero kung ganyan po yung paniniwala nyo, na parang wala kayong pagpapahalaga sa kapwa nyo, e hindi ko po maintindihan kung bakit hanggang ngayon may mga miyembro pa kayo. Kahit gaano karaming bigas, damit, tubig at pagkain ang ibigay nyo ngayon sa mga kababayan natin sa Visayas, hindi nun matatakpan yung minsang pinagdamutan nyo sila ng masisilungan. Eto naman e kung totoo lang naman yung nabasa ko, hano po?

Tapos meron pa dyan, sa Facebook at Twitter, yung mga mababait kunwari na puro sinasabi e kawawa naman daw yung mga kababayan natin sa Visayas. Kung mga isang bwan lang e puro ganun ang ipopost ng mga yan. Pero once na may madaanan na donation center, kahit limang pisong kupi, hindi makuhang maghulog. Utang na loob. tigilan ang panggagamit sa pangit na sitwasyon para magpaganda ng reputasyon.

Kung talagang naaawa kayo, may paraan para makatulong kayo. Kahit isang sardinas lang oh. O kaya tumulong kayo magrepack nung mga donation para mas madaling maiparating sa kanila dun. Tama na yang paupo-upo at panood-nood lang sa TV ng mga nangyayari, tapos pareact-react na kala mo sobrang apektado. Kung talagang apektado ka, marami kang pwedeng gawin para maging bahagi ng pagbangon nila. hindi sa nagmamainam ako. Tatlong oras mahigit lang akong nagrepack dun sa Red Cross at sa totoo lang wala pa kong naibibigay na donasyon. Pero kumikilos na rin kami at ginagawa lahat para kahit papano makatulong kami sa mga kababayan natin. Maraming paraan. Please lang, gumawa tayo kahit isa lang.

Kung bawat isa sa atin mag-aabot ng tulong sa Visayas, saglit lang, makakabangon na ulit sila dun. Kaya please, please lang. Tulong na. Tabang na. tayo na. Boom boom pow.

The air turned chilly yesterday. October…this is when I always start this misery that never seems to end. I'm so tired of holding on. I'm scraped and beaten and exhausted and just plain lonely, desolate, miserable.

It's just the same thing happening over and over again. This is the cycle of my life. This is the curse I gain for loving you - never being able to take one single step forward. I'm stuck here forever, ain't I?

I want it all to end. Take my heart if you must, if it means there'd be no more pain left behind. No more nights spent thinking about the what-ifs, the could-have-beens. Because I know. I know I'll always be here, fighting without you.

Bakit ka makikinig sa mga taong nagsasabing, "Magdiet ka! Ang taba mo na!"?

Una sa lahat, isa sa basic needs ng tao ang pagkain. Kahit sino siguro ang tanungin mo, una sa listahan ng pangangailangan nila ang pagkain. So as long as hindi ka obese at wala naman risk sa kalusugan mo yung katawan mo ngayon, bakit kailangan mong magpaapekto?

Lagi ko rin kasing naririnig yan. "Tumataba ka na, kain ka kasi ng kain." Eh ang dami ngang tao sa mundo na walang makain. Asin lang at kanin, magpapasalamat na sila. Yung nanay ko, nasa Hong Kong, nagkakandakuba kakakayod para mailagay sa hapag kainan namin yung paborito kong ulam, tapos sasabihin mo sakin na wag na akong kumain?

Para sa akin naman, okay lang yung katawan ko. Edi kung mukhang baboy o hippopotamus, sige na, baboy o hippopotamus na, pero at least hindi ako mababaw. Pag ba may nakasalubong kang medyo mahina yung ulo, sasabihin mo ba, "Ang bobo mo na! Hindi ka kasi nag-aaral." Hindi naman normal na sabihin yun, diba? Kaya bakit pag sa katawan, ang lakas nyo pumuna?

Yun na lang ba talaga yung mahalaga sa mundo ngayon? Yung maging sexy at maganda, para masarap sa mata? E sexy nga yung katawan, sexy ba naman yung utak? Sexy ba yung pag-uugali? Sorry ha, yung utak ko kasi, nandun sa tyan ko, kaya malaki.

Sa palagay ko, ang pangit ng ipinapakita ng society ngayon. Ang babaw ng priorities natin sa buhay. Marami dyan, dahil napuna na tumataba na, dinadamdam masyado. Nagba-binge eating. Kakain, pero pagkatapos, isusuka. Kasi sabi ng mga kaibigan nila, ang pangit na nila. Kasi yung mga utak at pang-unawa ng kaibigan nila, kasingkitid ng mga bewang nila. Eto namang si tanga, agad-agad nagpadala. Pwede naman pasok sa isang tenga, labas sa isa. Alam mo, yang mga salita, walang kapangyarihan na saktan ka kung hindi mo bibigyan. Pili-pili rin kasi ng ida-digest pag may time.

Eto advice ko sayo. Pag sinabihan ka ng ganun, na magdiet ka at ang taba mo na, edi hayaan mo lang sila! Sapakin mo ng konti tas sabihin mo, "Tumahimik ka, nagugutom ako, baka kainin kita!" Oh, tapos diba?

Hindi naman kasi porket sinabi nilang hindi magandang tingnan, eh ibig sabihin hindi na nga maganda. Helllooooo. Kaya nga may kanya-kanya tayong mata diba? Kasi iba-iba tayo ng view sa kung ano ang maganda. Para sakin, basta matatag ka at hindi ka basta basta nagpapauto sa sinasabi ng iba, lalo na kung tungkol sayo, eh sobrang ganda mo. Bongo lang naman ang naniniwala sa sinasabi ng iba tungkol sa sarili nila. Ano yun, mas kilala ka pa nila? Buhusan mo ng kumukulong tubig sa tenga.

10/05/13

Para sa dalawa kong kaibigan na nagsilbing inspirasyon ng post na to. Pag nabasa nyo to, malalaman nyo kaagad kung sino kayo. Wala akong ibang hinihiling kung hindi balang araw, makita ko kayong totoong masaya, sa piling man o hindi ng isa't isa.

Hawak mo ang kamay ko. Mahigpit. Ayokong gumalaw dahil ayokong matapos ang mga sandaling ito. Nakaw, oo. Puslit, oo. Katulad ng mga pagsulyap-sulyap mong madalas nahuhuli ko. Akala mo siguro, hindi ko napapansin. Ang totoo, wala akong ibang nakikita kapag alam kong nakatingin ka sakin.

Hawak ko ang kamay mo. Pakiramdam ko, may kuryenteng gumagapang sa balat ko. Twing nakaunan sa balikat ko yung ulo mo, parang naglalaho yung buong mundo, at walang ibang tao kung hindi ikaw at ako. Walang ibang nandito, sa matamis na panaginip na to, kung hindi tayo. Ayokong gumising. Dito lang kita pwedeng makapiling.

Wag kang aalis sa tabi ko. Gusto kong itigil yung oras pag ikaw ang kasama ko. Bawat isang segundo, taon ang katumbas sakin. Marami sana akong gustong sabihin, pero komportable ang katahimikan na namamagitan sa atin. Ito ang laging binabalik-balikan ko. Yung mga sandaling wala tayong nabibigkas na salita, pero maraming bagay ang napag-uusapan natin sa isang makahulugang tingin.

Sana, pwede akong habangbuhay lang na nakadikit sayo. Alam kong hawak ko hindi lang ang palad mo, pati na rin yung puso mo.  Kung alam ko lang na sa pagbitaw ko ay mababasag pala ito, sana, nakakapit pa rin ako kahit magsugat ang palad ko. 

Ganun rin naman yung kinalabasan ngayon. May naghuhumiyaw na kadiliman mula sa dibdib mo, at nagdurugo ang palad ko sa kapipilit na punan ang mga pagkukulang ko.

10/03/13

Ngayong gabi, higit pa sa lahat ng araw na nagdaan, nararamdaman ko yung bigat ng kawalan.

Diba dapat nga magaan sa pakiramdam, kasi wala na? Bakit nasabi ngang empty, pero ang heavy naman?

Hindi ko makuhang makalimot, kahit isang segundo. Siguro yun yung problema. Kung pwede lang na bumili ako ng eraser, tapos ikiskis lang sa isip ko para mabura na lahat, gagawin ko. Pero sabi ng mga kaibigan ko, ang isip, nakakalimot, walang problema, kaya yan. Pero ang puso, patuloy na kikilala at makakaalala. 

Parang tama nga yun. Three years ago, iyak ako ng iyak, pilit kang tinatabihan. Naging pangalawang tahanan ko yung damo sa lupa kung saan ka tuluyang natago. Wala namang masyadong nagbago. Hanggang ngayon, nalulungkot ako. Hanggang ngayon, namamanhid yung buong katawan ko kapag pinagbibigyan ko yung puso kong sumilip sa mga ala-ala.

Pakiramdam ko ngayon, isa ako sa mga pinakamalungkot na tao sa mundo. Kung iisipin talaga, medyo OA. Sasabihin ng iba, bakit ba hindi maka move on, eh wala na nga diba? Hindi kasi nila naiintindihan. Para akong naglipat bahay, at hanggang ngayon, nakakahon pa rin karamihan sa mga gamit dahil hindi ko maramdaman na magtatagal ako sa bagong lugar na to. Sayo lang naman kasi ako komportable. Sayo lang naman kasi ako nagpakapamilyar. 

Kinabisado kita. Hanggang ngayon, saulado ko pa kung pano tumaas yung kilay mo pag iniinis mo ko. Kung panong wala ka nang mata pag tumatawa ka. Alam pa ng palad ko kung ano yung pakiramdam na hawakan yung kamay mo. Nag-uunahan na naman yung mga luha ko sa pag-asang dadating ka ulit para tuyuin sila sa pisngi ko.

Ang bigat ng ulo ko. Punong-puno kasi sa tunog ng boses mo. Naaamoy ko sa hangin yung amoy ng buhok mo. Pag pumipikit ako, nakikita pa rin kita....masaya, kuntento, wala nang ibang hihilingin pa. 

Yung isip ko, siguro, balang araw, makakalimot pa. Magiging blurred rin yung mukha mo sa mga panaginip ko. Unti-unti kong makakalimutan yung lamig ng boses mo. Maglalaho rin yung pakiramdam ng palad mo sa palad ko, luluwag din yung dibdib ko na hanggan ngayon niyayakap mo. Pero yung puso ko...habang buhay memory full sa'yo. Patuloy na mananabik, laging maghihintay sa araw na pwede na ulit. Siguro, sa kabilang mundo. Yung mundong nandito ka pa rin sa tabi ko, nangungulit, nag-aalala, nag-aalaga. Kung pwede lang talaga. Kung may paraan lang sana.

Nalulungkot na naman ako. Umuulan na naman kasi. Naaalala ko na naman kasi lahat ng bagay na isa-isa kong pilit kinalimutan. Akala ko ba, pag ginusto mo, makakaya mo? Hindi naman yata. Matagal-tagal ko na ring niloloko yung sarili ko, pero hanggang ngayon, hindi pa ako ganun kakumbinsido.

Ang hirap sa isip ko, ayaw nyang tumigil eh. Ikot ng ikot ng ikot ng ikot, pabalik-balik sa mga eskinitang wala namang ibang patutunguhan kung hindi ang isa't-isa. Ako na nga yung napapagod eh. Kung may switch lang yung isip, siguro, matagal nang naka-off yung sakin. Kung bumbilya to, hindi ko na rin kailangan i-off yung switch, kasi, sigurado ako, matagal na syang napundi.

Yung orasan namin, nasira na't lahat, pero ako, eto, naghihintay pa rin. Yung orasan kasi, de-baterya. Ako, hindi. Araw-araw may charge, sa ayaw at sa gusto ko. Ang sarap sigurong malowbatt paminsan-minsan. Yung tipong tahimik lahat, pati konsensya ko. Walang magbubulong sakin na, "sana pala...", walang ingay. Walang kahit anong pipilit sakin na gumising, bumangon, piliting makatagpos ng isang araw. Isang araw na walang saya. Isang araw na naman na wala ka.

Sa totoo lang, sulat ako ng sulat tungkol sayo. Meron naman nang iba eh. Nakalampas na nga, kasi hindi ko pa yata kaya. Ang arte ko, diba? Ewan ko nga ba. Hindi ka naman perfect. Ang daming bagay tungkol sayo na hindi ko naman talaga gusto, pero twing maiisip ko na yung mga nararamdaman ko sayo eh nararamdaman mo naman para sa kanya, parang paminta yung puso ko. Durog.

Ang dami kong sinasabi. Isa lang naman talaga yung gusto kong itanong sayo eh. Masaya ka na ba talaga? Kung hindi, pwede bang bumalik ka na? Kasi gusto kong malaman mo na mali yung ginawa mong pag-alis. Gusto kong malaman mo na ito yung tama...yung tayo. Minsan, nararamdaman ko na ganito rin yung iniisip mo. Hindi ko lang maintindihan kung bakit pinipigilan mo yung sarili mo, kahit ako naman talaga yung nasaktan. Ako naman tong mag-isa. Ako naman tong si tanga na hanggang ngayon, umiiyak pag umuulan.

It's tragic how I find sadness one of the most beautiful things in the world. Nothing calms me more than isolation. I seek refuge in solidarity. I am but a soul trapped in a perfectly healthy body of a perfectly lonely girl, looking up at the stars, wondering when she will find home.

08 | 19 | 13

Here's an advice: if you're doing whatever it is you're doing now to please someone besides yourself, stop.

Just stop. Because 1) it won't make you happy in the long run, 2) you might not even gain their affection, and 3) there's a huge possibility that you'll get hurt.

So stop.

Stop trying to be good for someone else, because news flash: you'll never be good enough. Not for your parents, not for your friends, not for anyone you thought cared about you. If it won't contribute to your own personal happiness, why the hell are you doing it?

Stop.

You have no one to please but yourself.

08/13/13

Tatlong taon na pala.

Sa sobrang busy ko, ngayon ko lang naalala. Tatlong taon na pala. Parang ang bilis, pero at the same time, ang tagal na rin. Hindi ko maintindihan. Minsan, yung sakit, nanunuot sa akin. Nararamdaman ko, parang isa-isang binabali yung mga buto ko. Ganun pala yun. Sabi nila, "heartache" daw, pero ramdam naman sya ng buong katawan.

Dati, para akong nangangapa sa dilim. Hindi ko talaga alam kung saan ako magsisimula. Gabi-gabi akong nagtatanong, kaya ko pa ba? Siguro. Pero pano? Pano nga bang kalimutan ang isang taong nagbigay sayo ng napakaraming ala-ala?

Ngayon ko lang naiintindihan, hindi naman pala kita kailangang kalimutan. Ang kailangan lang pala, tanggapin ko na wala ka na. Kailangan ko lang palang kumbinsihin yung sarili ko na wag nang maghintay, kasi hindi naman roundtrip ang buhay. hindi ka na babalik. Hindi na kita makikita ulit. Kahit kailan, hindi ko na malalaman yung sagot mo sa napakarami kong mga tanong.

Sana pala, nung nandito ka pa, sinabi ko na sayo lahat ng gusto kong malaman mo. Sana hindi ako nagpadala sa takot na baka magkaiba pala tayo ng pananaw sa buhay. Kung alam ko lang, sinulit ko na yung presence mo. Nagpakalunod sana ako sa tunog ng boses mo. Dinala ko sana sa isip ko bawat salitang sinabi mo.

Hinayaan lang kita, kasi akala ko, nandyan ka lang lagi, kagaya ng sinabi mo. Nanghihinayang ako sa lahat ng pagkakataon na pinalampas ko, at kung nasaan ka man ngayon, sana hindi ka nagsisisi ng ganito. Akala ko kasi, lahat ng bagay permanente. Akala ko kasi, may oras pa.