I didn't think it would feel this good to realize that I'm on the path to total recovery; to know that I'm finally shedding the old hurt that I've been wearing on my skin for the past four years; to feel grief's sharp claws slowly loosening their hold on my slumped shoulders. Finally, I'm out of my own personal Azkaban.

My grandma has cancer, and she doesn't know yet. They went for a dialysis a few weeks back, and today, my aunt got the results and told us.

I tried not to cry. I was cutting cake. I wasn't expecting that moment to be something so tragically unforgettable, but it was.

The thing is, just yesterday, life was so simple. My sister and I were in my grandpa's farm, spending some time with my mother's family. There was food when we wanted to eat, and there was laughter and relaxation and pure bliss. And then today, we went home, ate ice cream, watched some cartoons, and the bomb dropped.

I wish I could turn my back on this information. I wish my whole life, so carefully unfolding before me, wasn't irrevocably altered by this hurtful, offensive truth. I wish I didn't feel like bursting to tears every time I look at my grandmother, so frail, yet still the strongest woman in the world. I wish there was some way to make this all just a stupid mistake. I wish there was one specific day I could choose to bring back, but it's all mixed in and nothing special really stands out.

The battle has already began, but the warrior is still without her armor. I'm scared of losing her. She's the one constant thing in my life; my comfort. But eventually, she must go. And if there's any chance of her winning this war, then I'll wage everything to be on her side. But if it's hopeless, if in fate it has been written that she surrenders in the end, then I hope God takes her quick, skipping all the pain. If anyone in the world doesn't deserve an ounce of pain, it's her.

I need to cut you out of my life completely. I need to realize that we, contrary to what I so decidedly believed, were not meant to fit each other as perfectly as we did. I need you to go and to never look back, or maybe you already have, and I need to stop looking for you. I need to stop searching for your eyes in every face in the crowd. I need to stop listening for the swooshing wind, to stop waiting for my surroundings to freeze, to stop expecting to accidentally bump into you on every corner of this cruel, unpleasant world that seems to be stretching the miles between us, so stubbornly keeping us apart. I need to stop. I need to let go, and move on, and just stop looking for you, because if you wanted to be with me, you'd be here by now.

Feeling ko talaga, nakakasurvive lang tayo dahil sa temporary amnesia.

Naniniwala ako na lahat tayo, nagkakaroon nyan at some point. May mga bagay kasi na masyadong masakit, at walang ibang makakahilom dun sa pain na yun kung hindi ang paglimot, no matter the time frame.

May mga ala-ala na pilit nating ibabaon. Unti-unti, hanggang sa magising tayo isang araw under a false security blanket na finally, okay na lahat.

Kailan ba naging okay lahat? One way or another, life sucks, and the earlier you accept that, the easier it will be for you to dodge the oncoming bullets of tragedy, or emotional violence, in the sacred name of self preservation.

Sino ba naman ang may gustong mabuhay na araw-araw nasasaktan? Definitely not us, humans. Pero minsan, wala naman tayong choice.

Eto, I'll be honest here. Kagagaling ko lang sa Facebook account ko, and unfortunately, may mga messages dun na binasa ko na sana pala, hindi ko na ulit binuksan. Pwede naman i-delete, kaso hindi ko rin kaya. Duwag ako eh. Baka kasi yun na lang talaga yung pwede kong panghawakan to someday prove na once upon a time, may puso ako.

Anyway...those messages were nothing special. Most of them, puro "hi" lang. Almost all of them unanswered. Yung iba, two to three years ago pa. Napapaisip ako ngayon, nung time na yun, sobrang busy ko ba talaga at hindi ko man lang nasagot kahit isa? O sinadya ko talagang iwasan sya?

Hanggang ngayon kasi, naaalala ko pa. Yun yung sinasabi nila pag nagmahalan kayo ng sobra, sobra din kayong magkakasakitan. Ganun nga siguro yung nangyari. Nung una, hindi ko maimagine yung sarili ko na in love sa kanya. Pero nung di nagtagal, di ko na maimagine yung sarili ko na in love sa iba.

Pero wrong timing yata talaga. Ma-pride pa kasi kami pareho. At ako pa yung tipo ng tao na takot sa commitment, kaya mas lumalapit, tinutulak ko palayo. Hanggang sa napalakas yung pagkatulak ko, eh hindi na bumalik.

Looking back now, nakita ko na nag-effort naman pala sya. Maarte lang talaga ako. Umayaw lang talaga ako, at believe it or not, that was the one time that I was able to teach myself to move on. Hindi ko kaya noon, pero ginusto ko. Doon ko unang narealize na lahat kayang gawin ng isang taong nasaktan ng todo, walang limitations.

E bakit ang drama ko ngayon, diba? Ang tagal naman na nun. Wala lang. Ewan. Siguro dahil alam kong masaya na sya. Dahil selfish ako at ayoko yung pakiramdam na napalitan na ako, kahit gano pa katagal yun. Siguro dahil sa iilang beses na totoo akong naging masaya, karamihan dun kasama ko sya.

Siguro dahil December na naman. Masyadong maraming ala-ala.

Plans.

Get a diploma
Work abroad
Fight for equality
Be an animal rights activist
Put up an animal adoption shelter
Own a patisserie
Buy lots of shoes
Have a home library
Meet a lot of people
Fall in love
Watch the sunrise from a mountain top
And see it set over the sea
Travel the world
Play tag with children
Have children of my own
Help my family
Read a thousand books
Dye my hair the color of crazy
Take a picture of the Eiffel Tower
 Die in my sleep peacefully.

Nung isang linggo, dumaan sa Pilipinas yung pinakamalakas daw na bagyo sa buong mundo. yung hangin na dala nya, katumbas ng tatlong beses na lakas ng buhawi. Kaya hindi nakapagtataka na halos mabura sa mapa yung mga tinamaang lugar sa Visayas.

Meron daw dun, isang kapilya na nanatiling nakatayo. Hindi naapektuhan, ganun siguro. Pero nabasa ko kailan lang na yung mga tao raw sa kapilya na to, tinanggihan na papasukin man lang yung mga survivors dun na hindi miyembro ng relihiyon nila.

Kung totoo man yung nabasa ko na yun, ang unang pumapasok sa isip ko na sabihin sa kanila? Nakakahiya po kayo. Sinasabi nila na intindihin daw sila. Ginawa daw nila yun bilang respeto sa Dyos at sa relihiyon na rin nila. Hindi naman po a binabastos ko yung relihiyon ninyo, pero kung ganyan po yung paniniwala nyo, na parang wala kayong pagpapahalaga sa kapwa nyo, e hindi ko po maintindihan kung bakit hanggang ngayon may mga miyembro pa kayo. Kahit gaano karaming bigas, damit, tubig at pagkain ang ibigay nyo ngayon sa mga kababayan natin sa Visayas, hindi nun matatakpan yung minsang pinagdamutan nyo sila ng masisilungan. Eto naman e kung totoo lang naman yung nabasa ko, hano po?

Tapos meron pa dyan, sa Facebook at Twitter, yung mga mababait kunwari na puro sinasabi e kawawa naman daw yung mga kababayan natin sa Visayas. Kung mga isang bwan lang e puro ganun ang ipopost ng mga yan. Pero once na may madaanan na donation center, kahit limang pisong kupi, hindi makuhang maghulog. Utang na loob. tigilan ang panggagamit sa pangit na sitwasyon para magpaganda ng reputasyon.

Kung talagang naaawa kayo, may paraan para makatulong kayo. Kahit isang sardinas lang oh. O kaya tumulong kayo magrepack nung mga donation para mas madaling maiparating sa kanila dun. Tama na yang paupo-upo at panood-nood lang sa TV ng mga nangyayari, tapos pareact-react na kala mo sobrang apektado. Kung talagang apektado ka, marami kang pwedeng gawin para maging bahagi ng pagbangon nila. hindi sa nagmamainam ako. Tatlong oras mahigit lang akong nagrepack dun sa Red Cross at sa totoo lang wala pa kong naibibigay na donasyon. Pero kumikilos na rin kami at ginagawa lahat para kahit papano makatulong kami sa mga kababayan natin. Maraming paraan. Please lang, gumawa tayo kahit isa lang.

Kung bawat isa sa atin mag-aabot ng tulong sa Visayas, saglit lang, makakabangon na ulit sila dun. Kaya please, please lang. Tulong na. Tabang na. tayo na. Boom boom pow.

The air turned chilly yesterday. October…this is when I always start this misery that never seems to end. I'm so tired of holding on. I'm scraped and beaten and exhausted and just plain lonely, desolate, miserable.

It's just the same thing happening over and over again. This is the cycle of my life. This is the curse I gain for loving you - never being able to take one single step forward. I'm stuck here forever, ain't I?

I want it all to end. Take my heart if you must, if it means there'd be no more pain left behind. No more nights spent thinking about the what-ifs, the could-have-beens. Because I know. I know I'll always be here, fighting without you.

Bakit ka makikinig sa mga taong nagsasabing, "Magdiet ka! Ang taba mo na!"?

Una sa lahat, isa sa basic needs ng tao ang pagkain. Kahit sino siguro ang tanungin mo, una sa listahan ng pangangailangan nila ang pagkain. So as long as hindi ka obese at wala naman risk sa kalusugan mo yung katawan mo ngayon, bakit kailangan mong magpaapekto?

Lagi ko rin kasing naririnig yan. "Tumataba ka na, kain ka kasi ng kain." Eh ang dami ngang tao sa mundo na walang makain. Asin lang at kanin, magpapasalamat na sila. Yung nanay ko, nasa Hong Kong, nagkakandakuba kakakayod para mailagay sa hapag kainan namin yung paborito kong ulam, tapos sasabihin mo sakin na wag na akong kumain?

Para sa akin naman, okay lang yung katawan ko. Edi kung mukhang baboy o hippopotamus, sige na, baboy o hippopotamus na, pero at least hindi ako mababaw. Pag ba may nakasalubong kang medyo mahina yung ulo, sasabihin mo ba, "Ang bobo mo na! Hindi ka kasi nag-aaral." Hindi naman normal na sabihin yun, diba? Kaya bakit pag sa katawan, ang lakas nyo pumuna?

Yun na lang ba talaga yung mahalaga sa mundo ngayon? Yung maging sexy at maganda, para masarap sa mata? E sexy nga yung katawan, sexy ba naman yung utak? Sexy ba yung pag-uugali? Sorry ha, yung utak ko kasi, nandun sa tyan ko, kaya malaki.

Sa palagay ko, ang pangit ng ipinapakita ng society ngayon. Ang babaw ng priorities natin sa buhay. Marami dyan, dahil napuna na tumataba na, dinadamdam masyado. Nagba-binge eating. Kakain, pero pagkatapos, isusuka. Kasi sabi ng mga kaibigan nila, ang pangit na nila. Kasi yung mga utak at pang-unawa ng kaibigan nila, kasingkitid ng mga bewang nila. Eto namang si tanga, agad-agad nagpadala. Pwede naman pasok sa isang tenga, labas sa isa. Alam mo, yang mga salita, walang kapangyarihan na saktan ka kung hindi mo bibigyan. Pili-pili rin kasi ng ida-digest pag may time.

Eto advice ko sayo. Pag sinabihan ka ng ganun, na magdiet ka at ang taba mo na, edi hayaan mo lang sila! Sapakin mo ng konti tas sabihin mo, "Tumahimik ka, nagugutom ako, baka kainin kita!" Oh, tapos diba?

Hindi naman kasi porket sinabi nilang hindi magandang tingnan, eh ibig sabihin hindi na nga maganda. Helllooooo. Kaya nga may kanya-kanya tayong mata diba? Kasi iba-iba tayo ng view sa kung ano ang maganda. Para sakin, basta matatag ka at hindi ka basta basta nagpapauto sa sinasabi ng iba, lalo na kung tungkol sayo, eh sobrang ganda mo. Bongo lang naman ang naniniwala sa sinasabi ng iba tungkol sa sarili nila. Ano yun, mas kilala ka pa nila? Buhusan mo ng kumukulong tubig sa tenga.

10/05/13

Para sa dalawa kong kaibigan na nagsilbing inspirasyon ng post na to. Pag nabasa nyo to, malalaman nyo kaagad kung sino kayo. Wala akong ibang hinihiling kung hindi balang araw, makita ko kayong totoong masaya, sa piling man o hindi ng isa't isa.

Hawak mo ang kamay ko. Mahigpit. Ayokong gumalaw dahil ayokong matapos ang mga sandaling ito. Nakaw, oo. Puslit, oo. Katulad ng mga pagsulyap-sulyap mong madalas nahuhuli ko. Akala mo siguro, hindi ko napapansin. Ang totoo, wala akong ibang nakikita kapag alam kong nakatingin ka sakin.

Hawak ko ang kamay mo. Pakiramdam ko, may kuryenteng gumagapang sa balat ko. Twing nakaunan sa balikat ko yung ulo mo, parang naglalaho yung buong mundo, at walang ibang tao kung hindi ikaw at ako. Walang ibang nandito, sa matamis na panaginip na to, kung hindi tayo. Ayokong gumising. Dito lang kita pwedeng makapiling.

Wag kang aalis sa tabi ko. Gusto kong itigil yung oras pag ikaw ang kasama ko. Bawat isang segundo, taon ang katumbas sakin. Marami sana akong gustong sabihin, pero komportable ang katahimikan na namamagitan sa atin. Ito ang laging binabalik-balikan ko. Yung mga sandaling wala tayong nabibigkas na salita, pero maraming bagay ang napag-uusapan natin sa isang makahulugang tingin.

Sana, pwede akong habangbuhay lang na nakadikit sayo. Alam kong hawak ko hindi lang ang palad mo, pati na rin yung puso mo.  Kung alam ko lang na sa pagbitaw ko ay mababasag pala ito, sana, nakakapit pa rin ako kahit magsugat ang palad ko. 

Ganun rin naman yung kinalabasan ngayon. May naghuhumiyaw na kadiliman mula sa dibdib mo, at nagdurugo ang palad ko sa kapipilit na punan ang mga pagkukulang ko.

10/03/13

Ngayong gabi, higit pa sa lahat ng araw na nagdaan, nararamdaman ko yung bigat ng kawalan.

Diba dapat nga magaan sa pakiramdam, kasi wala na? Bakit nasabi ngang empty, pero ang heavy naman?

Hindi ko makuhang makalimot, kahit isang segundo. Siguro yun yung problema. Kung pwede lang na bumili ako ng eraser, tapos ikiskis lang sa isip ko para mabura na lahat, gagawin ko. Pero sabi ng mga kaibigan ko, ang isip, nakakalimot, walang problema, kaya yan. Pero ang puso, patuloy na kikilala at makakaalala. 

Parang tama nga yun. Three years ago, iyak ako ng iyak, pilit kang tinatabihan. Naging pangalawang tahanan ko yung damo sa lupa kung saan ka tuluyang natago. Wala namang masyadong nagbago. Hanggang ngayon, nalulungkot ako. Hanggang ngayon, namamanhid yung buong katawan ko kapag pinagbibigyan ko yung puso kong sumilip sa mga ala-ala.

Pakiramdam ko ngayon, isa ako sa mga pinakamalungkot na tao sa mundo. Kung iisipin talaga, medyo OA. Sasabihin ng iba, bakit ba hindi maka move on, eh wala na nga diba? Hindi kasi nila naiintindihan. Para akong naglipat bahay, at hanggang ngayon, nakakahon pa rin karamihan sa mga gamit dahil hindi ko maramdaman na magtatagal ako sa bagong lugar na to. Sayo lang naman kasi ako komportable. Sayo lang naman kasi ako nagpakapamilyar. 

Kinabisado kita. Hanggang ngayon, saulado ko pa kung pano tumaas yung kilay mo pag iniinis mo ko. Kung panong wala ka nang mata pag tumatawa ka. Alam pa ng palad ko kung ano yung pakiramdam na hawakan yung kamay mo. Nag-uunahan na naman yung mga luha ko sa pag-asang dadating ka ulit para tuyuin sila sa pisngi ko.

Ang bigat ng ulo ko. Punong-puno kasi sa tunog ng boses mo. Naaamoy ko sa hangin yung amoy ng buhok mo. Pag pumipikit ako, nakikita pa rin kita....masaya, kuntento, wala nang ibang hihilingin pa. 

Yung isip ko, siguro, balang araw, makakalimot pa. Magiging blurred rin yung mukha mo sa mga panaginip ko. Unti-unti kong makakalimutan yung lamig ng boses mo. Maglalaho rin yung pakiramdam ng palad mo sa palad ko, luluwag din yung dibdib ko na hanggan ngayon niyayakap mo. Pero yung puso ko...habang buhay memory full sa'yo. Patuloy na mananabik, laging maghihintay sa araw na pwede na ulit. Siguro, sa kabilang mundo. Yung mundong nandito ka pa rin sa tabi ko, nangungulit, nag-aalala, nag-aalaga. Kung pwede lang talaga. Kung may paraan lang sana.